Na de 10-delige introductie van de Arabische taal, gaan we ons in de komende lessen verdiepen in de letters van de Arabische taal.

Zoals je weet bestaat het Nederlandse alfabet uit zowel medeklinkers als klinkers. Deze typen letters kun je eenvoudig van elkaar onderscheiden. Bij de medeklikkers wordt de lucht verhinderd door een blokkade. Deze blokkade kan veroorzaakt worden door je tanden, je tong, je lippen of je keel. Denk bijvoorbeeld aan de letters B, F, S, etc.

Bij klinkers kan de lucht daarentegen wél ongehinderd naar buiten komen. Denk aan de letters A, O, E etc.

In tegenstelling tot het Nederlandse alfabet kent het Arabische letters géén klinkers in de vorm van letters. Het Arabische alfabet bestaat alleen uit medeklinkers. De klinkers worden gepresenteerd in de vorm van zogenaamde “harakaat”, schrifttekens.

Zoals je hebt kunnen lezen in de voorgaande lessen, waren de Arabieren niet gewend om (veel) te schrijven. Als er geschreven werd, schreven ze alleen de vorm van de letters. Ze kenden toen geen schrifttekens. Dit gold ook voor de Quraan; in de tijd van de Profeet werd geen gebruik gemaakt van deze “klinkers”.

Je zou je kunnen afvragen hoe men dan wist hoe een woord of een vers uitgesproken moest worden. Elke Arabische letter kent immers drie vormen. Als we dit - ter verduidelijking - toepassen bij de letter “s”, dan zou je deze Arabische letter, zonder schrifttekens, op vijf manieren kunnen lezen: “sa”, “si”, “so”, “s” óf “es-s”.

Nou, de Quraan werd feitelijk alleen via het gehoor gememoriseerd. De Quraan werd dus van persoon tot persoon overgedragen. Pas aan het eind van het leven van de Profeet werd de Quraan opgeschreven.

Toen de islam na het overlijden van de Profeet zich sterk verspreidde en veel niet-Arabieren zich tot de islam bekeerden, merkten sommige metgezellen op dat men fouten maakte bij het voordragen van de Quraan; dit kwam doordat ze moeilijkheid ervaarden met de beklinking van de verzen. Dat was de reden dat Ali ibn Abi Taalib de opdracht gaf aan Aboe el-Aswad e-Doeali om schrifttekens te introduceren die als beklinking voor de woorden moesten dienen. Aboe el-Aswad was dan ook de eerste die punten verwerkte in de Quraan om de leesbaarheid te bevorderen.

Hij had een simpele manier toegepast om de “klinkers” toe te voegen in de Quraan.

🔹 Een punt boven een letter stelde een “a” voor,

🔹 Een punt onder een letter stelde een “i” voor,

🔹 Een punt voor een letter stelde een “o” voor.

In eerste instantie werkte dit prima, maar later werden ook de punten van de letters verwerkt door Nasr ibn ‘Aasim, een student van Aboe el-Aswad.

Je kunt je wel voorstellen dat er dan behoorlijk wat punten te vinden zijn in een tekst; punten die tot de letters zelf behoorden én punten die dienden als beklinking.

Later kwam de held uit les 2; el-Khaliel ibn Ahmed (718-791), ook wel bekend als el-Farahidi, die nieuwe schrifttekens introduceerde die we vandaag de dag nog gebruiken!

In de afbeelding hieronder merk je onmiddellijk op dat deze vernieuwde schrifttekens de leesbaarheid van de woorden behoorlijk bevorderde.

De komende vijf lessen gaan we een blik werpen op deze schrifttekens die el-Khaliel introduceerde...